Emekçi Pezevenk

Yine geldi o pezevenk kılıklı pezevenk. Geldiği gibi konuşmaya başladı. Konuşmaya başladığı gibi gitmeye karar verdim.

Ulan arkadaşım, ben cinsel ilişki için para vermiyorum. İlgilenmiyorum hatta ben cinsel ilişkiyle. Aslında ben, şu an hiçbir ilişki çeşidi ile ilgilenmiyorum. İletişim bile istemiyorum. Sessizce yaşamak ve sessizce bu dünyadan siktirip gitmek ve siktirip giderken de kimse ile cinsel ilişkiye girmeden siktirip gitmek istiyorum. O yüzden de bay pezevenk, sizinle, son 20 yıldır olduğu gibi ne konuşmak ne görüşmek ne iletişmek istiyorum. Yıllardır geldiğim bu mekanda ve boşsa aynı masada yaptığım gibi, sessiz, sakin 2 kadeh yuvarlamak ve sessiz, sakin ve kravatlı hayatıma geri dönmek istiyorum.

“Yazık” dedi tam sırtımı dönmüş halde montumu giymeye çalışırken. Bana dedi sandım, üzerime alındım, mont ile boğuşurken arkama dönüyordum ki devam etti konuşmaya.

• “Ne hale geldi Beyoğlu, sanki Arap ilçesi,” dedi.

• “Beyoğlu eskisi gibi değil be abi” diye ekledi…

• “Ulan bu ülkede ne eskisi gibi” dedim.

Kendisine cevap vermemden gaza gelip hemen sordu.

• “Bir isteğin var mı abi benden?”

Soruyu sorduğu gibi sırtımı döndüm ve çıktım 45’likden.

20 yıl önce, bedenimi beyin yönetmiyorken, ki şimdide şüpheliyim, bu Pezevenk Hamdi’den bir ricamız olmuş. Arkadaşlara hediye göndermişiz sıra dışısından. Bol keseden vermişim Hamdi’nin parasını. Bir anda olduk abisi, abisi olarak yaşama devam ediyoruz. Kurtulamadım pezevenkten. Eskiden pezoydu Hamdi, şimdi tam pezevenk oldu. İnsanları soyadları ile tanır ve hafızama yazarım ama bu Hamdi hep soyadıydı hafızamda, pezevenk Hamdi. Bir de ben tam kapıdan çıkarken,

• “napayım abi, niye kızıyorsun, biz emekçiyiz” demez mi?

Ulan Emek mi kaldı Beyoğlu’nda. Emek Sineması gitti, Beyoğlu bitti.

Beni de kendine benzetti Pezevenk.